What are you doing here?

O nie, o szlak, o cholera, o kurwa. Co on tu robi? Nie powinien być w Sydney? Nie wiem, uczyć się surfingu od jakiejś pięknej blondynki? Boże, ale, po co on tutaj w ogóle przyszedł? A już od pół roku było tak dobrze, wszystko układało się po mojej myśli. Grono znajomych, parę przyjaciół, Bartek, siatkówka, hala, plany na następne lata, brak nacisków ze strony rodziców.... 

A teraz on. Ledwo wszedł do klasy, a ja zaczęłam się zastanawiać gdzie tu się schować i jak dyskretnie uciec z sali, chociaż wiedziałam, że nie mogę wyjść, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Kiedy już usiadł koło Tablińskiej, mogłam mu się dokładniej przyjrzeć. Wiedziałam, że teraz jest wyższy i to zdecydowanie, wyszczuplał? Nieee, ale wysmuklał na pewno i wyglądał na wysportowanego, zdecydowanie. Ściął włosy. Teraz miał długie na pięć centymetrów włosy i układał je czesząc najpierw do przodu, a później samą grzywkę do góry. Wyglądał zajebiście...

- Ale się z niego dupa zrobiła. - szepnęła mi do ucha Nora. Nie mogłam wytrzymać, nigdy nie słyszałam takiego tekstu z jej ust na temat jakiegokolwiek faceta, nawet jej chłopaka i zachichotałam cicho, zniżając głowę, aby moje włosy zasłoniły moją twarz. - No, a co? Może nie? Z resztą ty najlepiej powinnaś o tym wiedzieć. - skwitowała cicho moją reakcję. Ja jedynie uśmiechnęłam się lekko z drwiną i podniosłam wzrok, wtedy zauważyłam, że Maks mi się przygląda przez chwilę. Nie wiem, co mi się stało, ale odpowiedziałam śmiałym spojrzeniem z uśmiechem, który miałam posłać Norze. Odwrócił wzrok i odpowiedział na jakieś pytanie naszej wychowawczyni.

- Myślę, że to nieco zabawne, że jesteś w stanie mówić o nim w ten sposób, kiedy siedzi tak blisko i cię słyszy. - powiedziałam jej do ucha i spojrzałam w przerażone, brązowe oczy.

- Myślisz, że mnie słyszał? - szepnęła.

Przyjrzałam się reakcji Maksa na jej wypowiedź, którą słuchał jednym uchem i uśmiechnęłam się pewnie.

- Tak. - powiedziałam przekonana. - Słyszał cię.

Zaczęłam się lekko z niej śmiać, kiedy siedziała tak zarumieniona z opuszczoną główką i zawstydzoną minką.

- Spoko - szepnęłam najciszej jak mogłam - pewnie i tak nie wziął tego do siebie, w końcu wcale nie jest taki super. - powiedziałam już obserwując go. Już nie był taki zadowolony z siebie. Uśmiechnęłam się zwycięsko do Nory, której tym sposobem poprawiłam humorek.

- Down five - szepnęła umieszczając swoją dłoń pod ławką już uśmiechnięta. Uderzyłam lekko w jej dłoń.

Dzwonek na przerwę można powiedzieć, że mnie ocalił.

- Przepraszam, ja muszę na chwilkę wyjść. – powiedziałam, podnosząc się z portfelem w ręku. Uśmiechnęłam się tylko i wyszłam z Sali. Zdążyłam jeszcze zauważyć, że Maks podąża za mną wzrokiem. Całą roztrzęsiona weszłam do łazienki. Oparłam się o umywalkę i wciągnęłam głęboko powietrze.

- O Boże, co on tu robi? – szepnęłam do siebie, patrząc w lustro. Musiałam wziąć się w garść. On zaraz sobie pójdzie, w końcu Tablińska nie poświęci drugiego polskiego dla niego. Prawda? Poszłam do sklepiku i kupiłam zimną wodę, nie przerwę przecież diety z takiego powodu, chociaż miałam ogromną ochotę na tego Liona. Normalnie błagał mnie, żebym go kupiła. Wróciłam jeszcze do łazienki, a tam spotkałam Kawę z gniewną miną.

- To przez niego, tak?! Przez niego zerwałaś z Bartkiem?! Wiedziałaś, że wrócił i momentalnie chcesz mu się rzucić w ramiona?! – wykrzyczała mi w twarz Ewka.

- To dlatego się o mnie martwicie? – powiedziałam z ironią i zaczęłam myć ręce.

- No teraz widzę, że nie mam się, o co martwić, bo wszystko się wyjaśniło! – znowu na mnie krzyknęła. Westchnęłam tylko i spojrzałam jej zmęczona z politowaniem w oczy.

- Po pierwsze, mi i Bartkowi świetnie się układa, dzięki, że spytałaś. Po drugie do momentu, kiedy wszedł do klasy, byłam święcie przekonana, że zostaje w Australii już na zawsze. Po trzecie jestem z Bartkiem już od pół roku i myślisz, że rzucę go tylko, dlatego, że Maks wrócił?! – mówiłam, ciągle się do niej zbliżając, coraz bardziej zdenerwowana, już niemalże wkurwiona. Kawa spąsowiała i przekrzywiała głowę, uważnie mnie obserwując.

- Serio?

- A ty serio myślałaś, że zerwałam z Bartkiem?!

- Noo, takie plotki słyszałam i strasznie się zmartwiłam, bo … No, bo wiesz, że ja no… - spojrzała n mnie przepraszająco. – Kurde sama chciałabym, żeby Piotrek był taki jak Bartek!

- Wieeem… - powiedziałam rozmarzonym głosem i uśmiechnęłam się do niej. – Więc jest okej?

- Tak, jest okej. – powiedziała, odwzajemniając mój uśmiech. Podeszła do mnie i uściskała mnie. – Cieszę się. Wiesz, uspokoiłaś mnie.

- No, to się też cieszę. – powiedziałam w momencie, gdy zadzwonił dzwonek na lekcję. – Chodźmy, bo się będzie darła.

Wyszłyśmy z łazienki, po tym jak wysuszyłam ręce. Zaczęłyśmy rozmawiać o jakiś głupotach i natknęłyśmy się na Hankę.

- Hania! – krzyknęłam na przywitanie i rzuciłam jej się na szyję. – Co ty tu robisz?!

- Czekam na Maksa… - powiedziała lekko, ściszając głos, gdy zauważyła, do kogo to mówi.

- A dlaczego? Sam nie umie się już odnaleźć? – spytała złośliwie Kawa, podobnie się uśmiechając. Nie lubiła Hanki i nigdy tego nie kryła, nawet nigdy nie próbowała.

- Nie. – odpowiedziała Hanka lekko się śmiejąc, jakby nie zauważyła złośliwości Ewki. – Tak, jakoś się złożyło, że jestem w okolicy, a słyszałam, że przyszedł, więc…

- Acha! To taki sam przypadek jak z Kamilem, albo Lukaningiem? – teraz to już była niemiła. Wszyscy wiedzieliśmy, jaka jest Hanka w związkach, ale poza tym była w porządku. Widać teraz jej celem był Maks, ale co nam do tego?

- Wiesz to chyba nie twoja sprawa, a tak w ogóle… - zaczęła Hanka, ale wiedziałam, że zaraz się pobiją jak nie przerwę, więc…

- Masz racje. Wiesz musimy już iść, powiemy mu, że czekasz. Miło było cię znowu zobaczyć. – powiedziałam, uśmiechając się baaardzo szczerze i chwyciłam Kawę pod ramię. Zaciągnęłam ją do drzwi i weszłyśmy.

- No, to papa. Dzięki. – krzyknęła za nami Hanka, słodkim głosikiem.

Wpadłyśmy do Sali jak poparzone i oczywiście byłyśmy już spóźnione, co skwitowała cudownym spojrzeniem nasza wychowawczyni. Usiadłyśmy cichutko.

- Ty to zawsze musisz być dla niej taka niemiła?! – zganiłam jeszcze tylko Kawę, jak usiadłyśmy.

- Sorry, ale ona jakoś tak na mnie działa, nie ważne, co mówi, czy robi, po prostu…. – powiedziała i zrobiła gest jakby kogoś dusiła pod ławką.

- Jesteś nienormalna. – skwitowałam tylko i pokręciłam głową.

- No, ale jakbym była normalna to, by było nudno, nie? – powiedziała, słodko przechylając głowę i uśmiechnęła się, marszcząc nos i zamykając jednocześnie oczy. Z tymi jej blond gęstymi lokami dało to tak komiczny efekt, że nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać. Nie byłam w stanie za długo się na nią gniewać, jak z resztą na większość ludzi.

- Dobrze Maks, gratuluję ukończenia liceum i uwierz mi nie chcę cię wyganiać, ale oni mają jeszcze maturę przed sobą nie to, co ty! – powiedziała Tablińska i wstała.

- W każdym razie, dziękuję pani profesor. – powiedział, ściskając jej dłoń, z dziwnym akcentem. Jednak ten rok trochę go zmienił.

- Ktoś na ciebie, z resztą czeka, na zewnątrz. – powiedziała do niego Kawa przesłodzoną ironią.

- Yyy… Dzięki – posłał jej zniewalający uśmiech i ruszył do drzwi. – Do widzenia! – powiedział jeszcze i wyszedł, spoglądając na mnie w ostatnim momencie, śląc mi zrezygnowane spojrzenie.

- O czym rozmawiali? – spytałam lekko zdenerwowana Nory.

- No, opowiedział, jak skończył liceum, jak tam jest, jak nauczył się surfować, jak stęsknił się za krajem, no i spytał jeszcze o nas, a ona powiedziała mu, że jest bardzo zadowolona, że wszystkie mamy chłopaków, oczywiście dodała, że szkodą, że nie są z klasy, na co on spytał czy na pewno wszystkie.

- Acha…

- I jak już opowiedziała o Magdzie i Kawie, spytał o ciebie,.